Vijfde gevoelens

Verkiezingen vs selectietrainingen

Afgelopen week waren er weer de traditionele tweede kamer verkiezingen. Als afsluiting van 4 jaar succes, fouten, debatten, voorstellen, moties, crises, demonstraties, schandalen en tot slot een ‘vallende regering’ gingen we na een paar weken / maanden van campagnes, reclames, debatten, folders, ruzies, wisselingen, stemwijzers etc. afgelopen week weer braaf met z’n allen naar de stembus.

En ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben, als ik de uitslag zie, altijd weer enigszins teleurgesteld. Iedereen vindt wat. Iedereen heeft zijn of haar overtuiging. Iedereen wil beter, etc. Maar hoe kan het dan dat ik het schijnbaar helemaal anders zie dan jij? Hoe kan het nu zo zijn dat jij niet begrijpt wat ik schijnbaar wel begrepen heb? Of om het op een Van Gaal wijze te verwoorden: ‘Ben ik nu zo slim, of ben jij nu zo dom?’ Daar zit elke keer weer mijn teleurstelling en ook onbegrip. Iedereen heeft natuurlijk recht op een mening, maar….

Zelf hebben wij, als zichzelf respecterende voetbalvereniging, ook een (jaarlijks) terugkerende verkiezing. Dit noemen wij de selectietrainingen. Als afsluiting van een heel seizoen van successen, fouten, trainingen, opkomsten, resultaten, ruzies, posities, blessures, systemen, basisplaatsen, wisselbeurten etc. gaan we in een paar weken aan het einde van een seizoen bepalen wie voor de selectie in aanmerking komt, en wie niet.

Ook hier vindt iedereen wat. Heeft iedereen zijn of haar (voetbal) overtuiging. Wil iedereen beter en is iedereen beter. Ook hier komt het fenomeen: ‘waarom zie ik het helemaal anders dan dat jullie dat zien?’ weer terug. Spelers vinden wat. Ouders vinden wat. Trainers vinden wat. Opa’s en oma’s vinden wat. Buren en vrienden vinden wat. Iedereen heeft zo zijn of haar mening. En ook hier zie je telkens weer dat een grote groep ernstig teleurgesteld achterblijft en zich onbegrepen en niet gehoord voelt.

Zelfs als je ervan uitgaat dat iedereen altijd oprecht is, naar eer en geweten handelt en altijd z’n uiterste best doet er het beste van te maken, kunnen we het natuurlijk nooit helemaal met elkaar eens zijn. Over meningen en overtuigingen kun je heel goed discussiëren, maar elkaar overtuigen is een heel ander verhaal.

‘Mijn lijsttrekker is toch veel eerlijker en beter voor dit land? Mijn lijsttrekker, in tegenstelling tot anderen, heeft schone handen en neemt verantwoordelijkheid als daarom gevraagd wordt. Mijn lijsttrekker luistert naar de kiezers en vindt het pluche een bijzaak’. ‘Mijn zoon of dochter past toch veel beter dan die ander in het selectieteam? Mijn zoon of dochter is er altijd, doet altijd z’n uiterste best en klaagt nooit. Dan hoort hij/zij toch zeker in de selectie? Onder een andere trainer had mijn kind zeker wel een eerlijke kans gehad’. Dat soort opmerkingen.

Bij beide verkiezingen zijn er altijd weer kiezers, en (niet) gekozen kandidaten, die ernstig teleurgesteld zijn in de uitslag van de verkiezingen. Ook dit jaar is dat natuurlijk weer het geval. De rode draad door bij beide verkiezingen, en daarmee de gelijkenis, is echter dat het altijd weer een heel circus is dat we met z’n allen optuigen, maar dat de termijn/seizoenprestaties totaal niet belangrijk zijn, dat er gepiekt moet worden op het laatste moment, dat er winnaars en verliezers zijn, dat er blije en teleurgestelde mensen zullen zijn, dat de uitslag voor de één logisch is, en voor de ander onbegrijpelijk! En dat de uitslag heel stiekem eigenlijk al vanaf het begin heeft vast gestaan.

Maar de echte rode draad is dat aan het einde uiteindelijk niet zo heel veel verandert. En dan is natuurlijk de volgende vraag: is dat nou zo heel erg?