blok-oranje-rood

Rituelen en wedstrijdspanning

blok-oranje-rood

Vroeger was vrijdagavond bijzonder. Het begon ermee dat de vrijdagmiddag nogal eens in De Spaan werd doorgebracht, waardoor het avondeten in een licht-alcoholische staat werd ingenomen. Het zorgde wel voor levendige gesprekken…

Na het eten nog even snel het journaal kijken, met Noraly Beijer, Harmen Siezen, of Fred Emmer, waarbij de laatste naast een stijve nieuwslezer ook nog schrijver was van licht-pornografische verhalen. Toen mijn moeder dat ontdekte hebben we een poosje geen journaal meer gekeken.

Na het journaal was ik genoeg bijgekomen om naar mijn zolder te gaan en te beginnen aan de wedstijd van zaterdag. Het schoenpoets-ritueel was begonnen, probaat middel tegen zenuwen voor de mid-mid van Vorden of de houthakkers van AZSV.

Het was de tijd dat we nog echte leren schoenen hadden, en als je die niet goed verzorgde groeide de schimmel je tas uit of waren ze zo hard dat ze van beton leken en bij het eerste balcontact scheurden. Een aantal schoenen staan veertig jaar later nog op mijn netvlies. Een paar Quick’s, de eerste met een zwarte zool met een witte rand. Gekregen van Ben Kolenbrander via zijn contacten bij de Graafschap. Of een paar New Balance’s, met een zilveren N, zaten als gegoten, ik heb ze helaas nooit meer kunnen vinden nadat deze versleten waren. Eerst de laatste resten trainingsveld eraf schrobben (zie ook voorgaande stukjes over de trainingspostzegel op Helbergen en de overdaad aan zand en totale afwezigheid van gras na de 2e week van augustus), dan inwrijven met leervet, laten intrekken, nawrijven met een doek, boenen met zwarte schoensmeer, in laten trekken en nawrijven met nylonkousen… Daarna glommen ze als een spiegeltje. Op een tafeltje naast mijn voetbaltas, nog een glas limonade en dan naar bed.

Zaterdag verplicht 2 spiegeleieren een half uur voor ik vertrok naar Helbergen. Tijdens het bakken van de eieren altijd een casette (voor iedereen die is geboren na 2000, Google dat maar) aan met Bob Marley and the Wailers, tot op de dag van vandaag kan ik geen ei bakken zonder No woman, no cry the neurien.

In de kleedkamer altijd rechts achterin de hoek, geluksonderbroek aan, daarna het broekje, dan je shirt, vervolgens linker scheenbeschermer, kous en schoen, dan de rechter kant. Mouwen oprollen, jasje aan en tot boven toe dicht. Goede warming up en minstens 5 lange passes die aankwamen voor de wedstrijd kon beginnen. Toen heette dit routine, terugkijkend na veertig jaar kun je ook denken aan een stoornis in het autistisch spectrum…

Het kwam allemaal weer boven toen we het mailtje kregen dat we een team hebben en meedoen met het Oude Rotten tournooi! De gein om met een stel vijftigers weer even te doen of je 17 bent en te spelen tegen jongens waar je vroeger zenuwachtig van werd.

De tenues zijn geregeld, 25 juni is geblokeerd in de familieagenda en de week erna werk ik vanuit huis, omdat bewegen waarschijnlijk pure luxe zal zijn. Ik heb er zo’n zin in! Hopelijk is Evert Koster in staat om langs te komen, staat toch in het rijtje mensen die de dag compleet maken.

Frans Geschiere

(Lid van Wilhelmina SSS tussen 1981 en 1993)

[block id=”16399″]

[gap]

Vind ik leuk 7