Reünie van ‘Het Wonder van Germanicus’




We stonden in de krant.

Gijs Wasseveld had het hoogstpersoonlijk geregeld. Op maandag 13 juni 2005 was er een plekje gereserveerd in De Stentor. ‘WHcZ A1 promoveert naar de Tweede Klasse.’ We hebben er met z’n allen smakelijk om gelachen. Waarschijnlijk het werk van een overijverige eindredacteur. De Tweede Klasse was in die tijd iets voor Warnsveldse Boys of AZC (sorry). Wij – de mannen van Robert van Osch – waren toch echt gepromoveerd naar de Tweede Divisie. En dat was vrij uniek.

Germanicus-uit. Nacompetitie. Na een overwinning op Leeuwarden (1-0) konden we het afmaken op Sportpark De Pampert. Ik herinner me nog dat er een bus voor de supporters was geregeld, dat Frank van Osch binnen twintig seconden scoorde en dat we met 3-0 wonnen. Doelpunten: Van Osch, Gabrelian en Oogjes. Uiteraard eindigde het met een feest in de grootste stamkroeg van Zutphen: ons eigen Helbergen.

Die dag of beter gezegd, dat seizoen, kent wel honderden verhalen. Die gaan we 20 mei ophalen. Een reünie na achttien jaar. Een aantal dat eigenlijk niet te vieren valt, maar dat neemt niet weg dat iedereen zich er enorm op verheugt. Het Wonder van Germanicus staat symbool voor een vriendenelftal dat best aardig kon ballen.

Of misschien nog wel beter: het staat symbool voor onze jeugd.

Jaapio’s Standenservice

Als je in onze tijd op niveau wilde voetballen, dan ging je naar WHcZ. De grootste talenten van Wilhelmina SSS en een mislukte middenvelder van ZVV Hercules doorliepen de selectie-elftallen. Hoe mooi waren de kampen, (buitenlandse) toernooien, eindeloze trainingsavondjes en wedstrijden op hoog niveau. Uit naar Roda JC, FC Emmen en SC Cambuur. Eind van de ochtend met de bus op pad, ver na etenstijd weer in Zutphen.

Je trainde twee tot drie keer in de week, veel jongens waren zelf nog verantwoordelijk voor een pupillenelftal en de zaterdag was hoe dan ook geblokt voor de club. Leuk die bijbaantjes en vriendinnetjes, de zaterdag begon op Helbergen.

Het was de tijd van:

Jaapio’s Standenservice, van het bellen naar andere kantines voor uitslagen, de unit van Ruud en Alda.

 Het scorebord van Casper, die tijdig waarschuwde voor hoog water. En vielen er op donderdag drie druppels regen, dan wist je vrijwel zeker dat het hoofdveld er op vrijdagavond al werd uitgegooid.

Om 12.00 uur verzamelen om eerst nog even bij Ons Aller Tweede te kijken. Kort langs de lijn, tegenstander en scheidsrechter opjutten.

Polo’s, presentatiepakken en vesten met het clublogo erop. Gesponsord door het trouwe John & Nina Mode.

Tegenstanders die aankwamen op ons sportcomplex en hun ogen uitkeken. Omkleden in kleedkamer zeven, die ze moesten delen met nog minimaal één ander team. Warmlopen op de Zutphense toendra, het trainingsveld waar begin september al geen gras meer lag.

Zelf omkleden in kleedkamer negen. Hopen dat de douches nu eens niet koud waren. De wedstrijdbespreking in de naastgelegen unit.

Na de wedstrijd de eindeloze middagen aan een lange tafel in de kantine. De kennismaking met slechte, Nederlandse meezingers op een gebrande cd. De calorieën die je had verbrand direct weer aanvullen met frituur.

De wedstrijdstukjes in De Voorzet en op de site van Ruud Evers. Inclusief prachtige foto’s.

Het was de tijd van: ‘Waar staan we voor? Waar staan we voor? Oranje-zwart, Oranje-zwart.’

Noordveen

Je ouders vonden het belangrijk dat je goede cijfers haalde op school, maar een training liet je nooit schieten. Samen fietsen naar Noordveen. Anderhalf uur trainen, dan nog een paar vrije trappen nemen om vervolgens eindeloos te ouwehoeren in de kleedkamer. En dan – in het pikkedonker en vaak zonder verlichting – weer naar huis. En maar hopen dat de politie je niet zag.

Op Noordveen en Helbergen zag je je vrienden. Je voetbalvrienden. Het was een andere tijd. De Jeugd van Tegenwoordig stond op één in de Top 40 met Watskeburt, PSV werd landskampioen en communiceren deed je via MSN-Messenger. We hadden wel een mobiele telefoon, maar het was veel te duur om SMS-berichten versturen. Die bewaarde je dan wel weer voor je vriendinnetje.

We hadden ook helemaal geen What’s App, Instagram of Twitter nodig. Op donderdag vond het belangrijkste overleg plaats in de kleedkamer. ‘Bij wie zitten we zaterdag’, klonk het dan. Want na negentig minuten en een derde helft was het niet gedaan. De zaterdagavond was heilig. Met dezelfde mannen dronk je dan je eerste biertjes. Op de bank bij Paul Botden, in de kelder van de familie Theloesen of anders in de tuin bij de familie Te Velthuis. Niet op de laatste plaats vanwege de barbecue.

En dan met z’n allen op stap. Drie muntjes kopen bij De Boulevard, later nog even naar Schatjes. Natuurlijk kwam je vrienden van je middelbare school tegen. Maar stappen deed je vooral met je voetbalvrienden. Kreeg er eentje ruzie, dan stond heel de club klaar. En op maandag of dinsdag voor de training weer uitgebreid nabeschouwen op weer een epische stapavond.

Het zijn herinneringen voor het leven. Het was in feite onze jeugd. Voetballen aan de Waarden heeft ons zoveel gebracht dan een promotie in 2005.

Ezafzafi

Zaterdag 20 mei doen we het nog eens dunnetjes over. Dan halen we nog één keer oude verhalen op.

De tieners van toen zijn inmiddels dertigers. Een aantal van hen heeft inmiddels zelf kinderen. Toch voorspel ik dat het weer ouderwets wordt. Het zal gaan over de irritante rondo’s met Tigran Gabrelian, de vuurpijlen van Sebastiaan van Laar, de doelpunten van Anne Spoelstra, de onnavolgbare acties van Nasir Ezafzafi, het fenomeen Niek Bielderman en het clubje trouwe reserves dat zelden tot nooit in actie kwam. Maar ook over de stapavondjes, de mislukte toernooien in het buitenland, de ziekenhuisbezoekjes, pokeravonden en dronkenmansavondjes.

Zaterdag maken de mannen van toen voor één keer hun comeback. Er staat een pittige training op het programma gevolgd door een waarschijnlijk nóg zwaardere derde helft. Dat belooft wat.

U bent vast gewaarschuwd.

Stef de Bont

38