Wij waren Be Quick geworden zonder het zelf te weten

Er was vroeger in Zutphen eigenlijk maar één echte, grote, goede en hoog spelende club in Zutphen. En dat was natuurlijk Be Quick. Althans, dat vonden zij vooral zelf. Dat vonden ze niet alleen, dat straalden ze uit, dat verkondigden ze overal en altijd, dat eisten ze zelfs. En wij, de rest van voetballend Zutphen, had dat maar te accepteren. Een beetje hetzelfde als de Godenzonen uit onze hoofdstad. Maar dan een paar tandjes lager.

En nu was het ook zo dat in die tijd, ik spreek over de jaren ’70, ’80 en begin jaren ’90, Be Quick het hoogste voetbalde van alle Zutphense voetbalclubs. Niet alleen het 1e, maar ook de jeugd. Maar, man man, wat vonden wij daar allemaal een boel van. Eigenlijk gunden wij Be Quick alles, maar vooral weinig goeds. Voor velen was het op zondag altijd weer hopen op een nederlaag voor de blauw witten. Zo erg voelden wij dat. Individueel waren Be Quick’ers trouwens hele aardige gasten. Maar in groepsverband, op hun complex, en helemaal in hun clubkleuren, waren ze niet te genieten. Ik vroeg mij trouwens wel altijd af of zij doorhadden wat ‘wij’ van ze vonden, over ze dachten en toewensten?

Maar de tijd kan verkeren. Dat relatief kleine oranje zwarte clubje aan de IJssel, op dat kneuterige Sportpark Helbergen. Waar iedereen elkaar kende. Waar de kantinejuffrouw gewoon een tante was en waar we 2 velden tot onze beschikking hadden. Velden waar elke tegenstander van gruwde. En met een postzegel van ongeveer 50 bij 20 meter waar we met 3 teams tegelijk trainden. Dat clubje groeide en groeide. Het klom en klom. Om uiteindelijk met het vlaggenschip op 1e klasse niveau te belanden, het 2e op reserve hoofdklasse niveau, en met verschillende jeugdselectieteams in hoge (landelijke!) divisies. O, wat waren wij goed en fantastisch. Althans, dat vonden wij vooral zelf. Dat vonden wij niet alleen. Dat straalden wij uit, dat verkondigden wij overal en altijd, dat eisten wij zelfs. En de rest van voetballend Zutphen en omstreken, die had dat maar te accepteren.

Ik ben zelf midden jaren ’90 uit Zutphen vertrokken (wel altijd lid gebleven trouwens) om begin 2000 weer terug te keren naar het inmiddels ontstane WHcZ. In 2005 ben ik bij andere clubs aan de slag gegaan als trainer/coach. En wat ik zelf al voelde kreeg ik in die tijd constant voor m’n voeten geworpen. Iedereen vond wat van ‘mijn’ club. Eigenlijk gunde iedereen ons van alles, maar dan vooral weinig goeds. Ik heb dat wel eens bespreekbaar gemaakt met familie en (oude) vrienden en kennissen. Maar die hadden toch vooral een heel ander beeld van zichzelf, en vooral van de club.

Nu is onze club behoorlijk afgezakt qua niveau. En nu lijkt het beeld dat ik had, als inmiddels behoorlijke buitenstaander, wat te keren. We staan weer met beide voetjes op de grond, zo lijkt het. Spelers halen doen we niet, die komen als ze dat zelf willen. In het bestuur en in de commissies zitten vooral eigen mannen en vrouwen. In het trainerskader lopen bijna alleen eigen opgeleide trainers (en vaak ook nog oud-spelers/speelsters). De sfeer zoals ik die nu aantref, is er weer een van prettig, leuk, gezond ambitieus, nog steeds wel met babbels, flair en vooral ook het ‘één club’ willen zijn. Hard werken met elkaar en voor elkaar. Onze club met eigen middelen (spelers en trainers) op een mooi niveau krijgen en houden. Niet alleen bij de eerste teams maar (vooral) ook in de breedte. Het gaat dus, vind ik, de goede kant op met de club. We zijn niet meer het Be Quick van weleer.

Dat is zelfs de reden dat ik ook weer teruggekeerd ben naar mijn cluppie. Ik voel me hier weer helemaal thuis en wil weer meewerken aan een mooie en gezonde toekomst van deze mooie en vooral gezellige club. Daar wil ik aan bijdragen. Het wordt vast nooit meer zo dat de kantinejuffrouw tante genoemd wordt. Dat hoeft ook niet. Maar persoonlijk streef ik wel naar het oude Helbergen gevoel. Niet qua trainingsaccommodatie, kleedkamers en veldkwaliteit, maar wel naar het goede, warme thuis gevoel. En ik denk dat we daarmee weer op de goede weg zijn. Het gaat de goede kant op.

Mark Mol

(Lid geworden in 1976, voetballer en trainer/coach geweest, na ongeveer 34 jaar lidmaatschap even 10 jaar geen lid geweest maar sinds maart 2020 weer helemaal terug.)

[block id=”16399″]

1