blok-oranje-rood

Toernooien

blok-oranje-rood

Een van de leukste aspecten van het spelen in een voetbalelftal, vooral in de pupillen en de jongere junioren, vond ik altijd de toernooien aan het eind van het seizoen. Een hele dag op pad met je makkers uit je elftal, lekker veel wedstrijden, doorgaans lekker voorjaarsweer. En als het een beetje meezat ook nog eens een echte beker aan het eind! Bij de leukste clubs hadden ze een beker voor elke team, of je nou 1e of 12e was geëindigd. Klein gebaar, groot effect!

Ik kan me zelfs nog helemaal voor de geest halen: in Deventer bij de CJV’ers, ergens eind mei 1978. Met het D2. De reden dat ik het nog op het netvlies heb was omdat ik me ’s ochtends vrolijk op het Helbergen meldde met m’n voetbaltasje (u weet nog wel: zo’n zwart namaakleren tasje met daarop in oranje letters Wilhelmina SSS) en – denk ik – 50 cent in m’n broekzak, voor een paar trekdroppen en misschien nog zo’n mierzoet geel/roze schuimblok. Kostten toen volgens mij allemaal een dubbeltje per stuk (colaflesjes waren een stuiver). De oplettende lezer heeft het al in de smiezen: ‘Wat, geen broodtrommeltje en kartonnetje met appelsap?’

Nee, die had ik niet bij me. Want wist ik veel? Ik zat pas een paar maanden op voetbal, kwam niet uit een voetbalgezin, dus het idee dat je op zaterdag naar het voetbal ging en je eigen lunch meenam was mij geheel vreemd. Maar gelukkig kwam teamgenoot Koert Ackerman te hulp; hoofdschuddend mijn domheid beschouwend trok hij zijn portemonnee en gaf me 50 cent. Daardoor had ik dus een gulden en kon ik in de kantine op het Zandweerd een broodje met kaas kopen. Helaas dus geen trekdrop, maar ik had m’n les geleerd (en heb de trekdroppen later nog ruimschoots ingehaald).

Een ander toernooi dat ik me nog goed herinner (en met mij denk ik alle lezers die nu tussen de 40 en 60 zijn) is het jaarlijkse Polio Toernooi. Georganiseerd door en bij AZC, waarbij elke speler een kleine financiele bijdrage moest leveren (50 cent of een kwartje als ik het me goed herinner) ten bate van het goede doel. Een toernooi met vooral teams uit Zutphen e.o. (vraag me opeens af of er ook teams van de Veluwe meededen, en of zij de ironie ervan inzagen…), waardoor je dus vooral voetbalde tegen bekende gezichten, met alle strijd van dien. Omdat er bij toernooien vaak veel meer teams waren dan kleedkamers stonden er ook hier een hele rij met vrachtwagen aanhangers (Lammers, Verhuizingen en Transporten) die als kleedkamer dienst deden. En je je na afloop dus niet kon douchen, maar dat vond (en vindt?) de gemiddelde 12 jarige jongen niet zo erg…

Het allermooiste toernooi in mijn geheugen speelde zich af in Hengelo (O) bij ATC ’65 (waar oud-FC Twente voorzitter Joop Munsterman jarenlang voorzitter was). Ik zou die dag eigenlijk als fotograaf meegaan met de B1 van Arjen Sietsma (wat ik wel vaker deed), maar ’s ochtends vroeg belde Arjen me met de mededeling om mijn fototas maar thuis te laten en in plaats daarvan een voetbaltas in te pakken, want hij had een paar late afzeggingen gehad (en kon waarschijnlijk de andere spelers van het B2 niet bereiken…. 😊 ). Voor de oudere voetballiefhebbers was ik die dag dus even de ‘Heini Otto’ van het B1 (jongere lezers zoeken dat maar even op op Wikipedia). Het toernooi was natuurlijk leuk omdat elke niet-selectie speler zo trots is als een aap met 7 staarten om een keertje ‘op niveau’ te mogen ballen, maar wat mij in de herinnering vooral is bijgebleven is hoe absurd goed alles was georganiseerd.

Zo waren er programmaboekjes (!) met daarin niet alleen het wedstrijdschema en een beschrijving van alle deelnemende teams, maar ook – en dat hadden we allemaal nog nooit eerder meegemaakt, zelfs de verwende reguliere B1 spelers niet – een schema met daarop de tijden waarop elk team in de kantine verwacht werd, voor de lunch! Heel even dachten we nog dat we dus geacht werden ons meegebrachte broodtrommeltje gezamenlijk te nuttigen op een vooraf bepaald tijdstip, maar nee: er stond een lunch op ons te wachten. Wat een luxe!

Of we die dag ook nog een prijs hebben gepakt weet ik echt niet meer, maar de broodjes en flesjes cola smaakten heerlijk.

Een heel goed 2021 gewenst allemaal!

Ruud Jansen Venneboer

(Lid van Wilhelmina SSS tussen 1978 en 1993, sinds die tijd woonachtig in Engeland, maar altijd ‘Fan op Afstand’ gebleven.)

[block id=”16399″]

Vind ik leuk 0