Belofte maakt schuld bij MO13-1

Vandaag stond voor de meeste meiden in teken van een bezoek aan de Mc Donald’s. Dat er eerst nog een wedstrijd gespeeld moest worden was voor sommige slechts een bijzaak. Een tweetal weken eerder was het idee ontstaan om de meiden te belonen bij de eerstvolgende overwinning. Een week later was het al raak en wonnen we met 1-10. Tja, belofte maakt schuld en die schuld zou vandaag ingelost worden.

Zoals gezegd, er moest eerst nog gevoetbald worden. We hadden vandaag een bijna volledige selectie, alleen Nikki K. kon niet meedoen vanwege een gebroken teen. Wederom een slachtoffer van de beruchte app genaamd ‘TikTok’. Wij, als ongeruste leiding, hebben uiteraard een officieel verzoek gedaan bij de overheid om de app te verbieden. Naast het voorkomen van slachtoffers levert dit de meiden ineens een zee aan tijd op, welke ze kunnen gebruiken voor nuttige zaken… zoals voetbal. De meeste ouders hadden nu waarschijnlijk gehoopt dat ik ‘huiswerk’ zou zeggen.
Om een kort verhaal lang te maken. Nikki is helaas een paar weken uitgeschakeld. Heel veel beterschap en hopelijk gaat het snel weer beter. Mooi dat je de meiden vandaag kwam aanmoedigen.

Nog meer blessureleed. Onze vaste grensrechter Willem is enkele weken uitgeschakeld vanwege een knieblessure. Zijn functie werd vandaag overgenomen door Wilco, de vader van Nikki L. Hij heeft dit foutloos gedaan. Top. Het leek er nog even op dat we zelf een scheidsrechter moesten regelen, maar gelukkig kon de scheids uiteindelijk ons veld vinden. De wedstrijd kon beginnen.

Na de eerste 5 minuten werd al duidelijk dat we vandaag in ieder geval niet hoefden te verliezen. Het spelbeeld van de eerste helft was dat wij aan het aanvallen waren en de tegenstander er af en toe uitkwam met een gevaarlijke counter. Als we de eerste helft met 4 of 5-0 hadden voorgestaan, had niemand het vreemd gevonden. Helaas kwam één van de ongeschreven voetbalwetten om de hoek kijken. Als je zelf niet scoort valt die aan de andere kant. Een eerste schot werd nog knap gered door Imke, maar helaas was de tegenstander er vervolgens snel bij om de bal alsnog binnen te schieten. Wat restte was een wedstrijd waarin wij probeerden gelijk te maken. We kregen nog de nodige kansen, maar helaas, vandaag mocht het niet zo zijn.

Dat de beleving van een wedstrijd per meisje verschilt werd wel duidelijk na het eindsignaal. Er waren treurige gezichten over het verlies en de wetenschap dat we hadden moeten winnen, schuldgevoelens over gemiste kansen en luid gejuich, omdat we dan nu eindelijk naar de Mc Donald’s gingen.

Na thuis gedoucht te hebben verzamelden we ons bij de Mac en lieten het ons smaken. Dat de jongedames af en toe toch nog meisjes zijn bleek wel uit het feit dat we ze uit het klimtoestel moesten halen. De meiden hebben zich prima vermaakt bij de Mac. We hebben ze wel even duidelijk moeten maken dat we dit niet doen bij iedere gewonnen wedstrijd, want we verwachten natuurlijk binnenkort nog eens te winnen. Vandaag had dat bijvoorbeeld best gekund.

Al met al was het een gezellige middag en was de onnodig verloren wedstrijd weer vergeten. Hopelijk rolt de bal volgende week weer in ons voordeel.

Tekst: een trainer

0