Corveedienst gunt je een blik achter de schermen

In de catacomben van FC Zutphen

Bij die laatste taak mochten Arno en ik helpen. Iets voor achten melden wij ons in de catacomben van FC Zutphen. Wij werden hier opgevangen door Dik Vosselman, al meer dan 40 jaar vrijwilliger bij de club. Op de website lees je vaak genoeg dat de club niet kan draaien zonder vrijwilligers. Maar ik denk dat weinig mensen beseffen hoeveel werk de betrokken vrijwilligers allemaal verzetten. Arno en ik waren in ieder geval diep onder de indruk van de inzet van Dik.

Vraag het Dik

Dik is halverwege de 70 en het type ruwe bolster, blanke pit. Hij was er al om 7 uur en had alles voorbereid. De koffie en de kannen ranja waren gemaakt, de dienbladen precies uitgeteld. Er hing een briefje met hoeveel bladen ranja er op welk tijdstip klaar moest staan. Voor Arno en mij slechts de simpele taak de bekertjes vol te schenken en te zorgen dat de koffiekan bijgevuld werd. Ondertussen lopen mensen in en uit. Het is echt het controlecentrum van FC Zutphen op wedstrijddagen. De meest uiteenlopende vragen werden door Dik beantwoord. Van ‘mijn zoon is zijn trainingsjack kwijt, ligt die hier?’ (dat was ik zelf trouwens 😉) tot ‘onze speler is zijn scheenbeschermers vergeten, hebben jullie wat te leen’. Geen punt, Dik duikt de kist met gevonden voorwerpen in en vist een setje scheenbeschermers op.

Tijd voor een praatje

De dienbladen ranja worden al snel opgehaald, de wedstrijden zijn begonnen. We hebben tijd om een praatje met Dik aan te knopen. Hij vertelt dat hij zes ochtenden in de week op de club aanwezig is. Hij doet wat er gedaan moet worden. Kleedkamers en toiletten schoonmaken, lijnen trekken op de velden, thermoskannen die kapot zijn repareren, het maakt Dik niet uit. Arno en ik zijn onder de indruk van zijn belangeloze inzet en de tijd die hij erin steekt.

Twee gebeurtenissen

Er zijn twee gebeurtenissen van afgelopen zaterdag die me het meest bijblijven. Er komen twee opgefokte teamleiders (van een uitspelend team) verhaal halen bij Dik. Er schijnt iets mis te zijn gegaan met het toewijzen van de kleedkamer. Wat er precies aan de hand is weet ik niet, maar Dik krijgt de volle laag. Gelukkig loopt het met een sisser af en de twee heren verlaten driftig stampend het gebouw. De tweede gebeurtenis heeft te maken met de wedstrijd van mijn jongste zoon die ochtend. Ik vertel Dik dat zijn team (JO9-3) met 24-1 heeft gewonnen en dat ik medelijden had met het andere team. Dik kijkt op zijn scherm wie de tegenstander was en in welke kleedkamer ze zitten. Vervolgens pakt hij een paar flessen frisdrank en een stapel bekers en loopt hun kant op. Het is maar een klein gebaar, maar als de kinderen op weg naar de uitgang langslopen zie ik weer blije koppies.

Vrijwilligers helpen, zien en waarderen

Dik doet zijn werk zonder dat iemand dit normaal gesproken ziet. Alleen daarom al is het zo mooi dat we nu als teams deze vaste krachten helpen op de zaterdag. Dan pas kom je echt in contact met mensen zoals Dik en zie je wat ze allemaal doen. En dit was alleen nog Dik. Er zijn veel meer vaste vrijwilligers die zich enorm inzetten voor onze club. Ze verwachten er niks voor terug. Maar laten wij ze toch iets geven. Namelijk onze tijd door ze te helpen en eens echt met ze in gesprek te gaan. Ze te zien en onze waardering uit te spreken. Want zeg nou zelf, iedereen wil toch gezien en gewaardeerd worden?