Vijfde gevoelens

Waar is de gebruiksaanwijzing?

Wat maakt een club nu de club? Het 1e? De resultaten? Het niveau? Het complex? Het veld? De selectieteams? De bierelftallen of lagere teams? De dames/meiden? De 35+? De allerkleinsten? De kantine? Zeg ‘t maar. Iedereen heeft hier waarschijnlijk zijn/haar mening over.

[ux_image id=”24364″ image_size=”original”]

[gap]

Ik heb in mijn voetbal- en trainers’carrière’ meerdere clubs van binnenuit meegemaakt en denk dus dat ik over deze vraag wel een mening heb gevormd. Natuurlijk wordt een club (ook) gemaakt tot wat deze is door alle hiervoor genoemde groepen, onderdelen en onderwerpen. Maar een club wordt voor mij vooral gemaakt en in stand gehouden door de vele vaak stille krachten die dag in dag uit, vele uren op een dag (en avond), hele weekenden hun ziel en zaligheid aan de club geven. Mensen die je vaak ziet, die je veel tegenkomt, die je mogelijk nooit ziet, maar die vooral goud waard zijn voor de club. Veelal leden die al jarenlang lid zijn en vaak ook ouders van jeugdspelers die zich inzetten voor de club van hun kroost. Om daarna te blijven hangen bij de club nadat hetzelfde kroost allang uitgevlogen is naar andere plaatsen/clubs of sporten.

Binnen deze groep van vrijwilligers/stille krachten bestaat volgens mij ook weer een groepje waar ik het nu graag even over wil hebben. Over wie heb ik het dan? Ik zeg iconen als Jaap Marks en Dik Vosselman. Er zijn natuurlijk meer namen te noemen (Ruud, Alda, Jaap etc) maar deze twee mannen heb ik in m’n hoofd.

Jaap Marks was (zo zag ik dat vroeger) een norsig oud mannetje die van alles, zo niet alles, bij de club op het oude Helbergen deed. Van onderhoud, schoonmaak, begeleiding pinksterkampen, lijnkalken etc etc. Als je als jeugdspeler liep te klooien in de kleedkamer kwam Jaap je daar luidkeels over aanspreken. Eigenlijk over alles wat verwacht werd maar niet volgens de afspraak werd uitgevoerd. Als de lijnen gekalkt moesten worden maar er was nog een jeugdwedstrijd gaande, deerde dat iedereen behalve Jaap. Die stiefelde rustig met z’n lijnkalkkarretje tussen 22 ballende mannetjes door. En niemand die ook maar durfde daar wat van te zeggen.

Tegenwoordig hebben we al vele vele vele jaren Dik Vosselman. Dat is eigenlijk de grotere uitvoering van Jaap. Ik ken Dik al heel erg lang en zie hem dezelfde dingen doen als Jaap altijd deed. En dan weet ik dat dat alleen maar het topje van de ijsberg is omdat hij nog vele malen meer activiteiten doet die ik niet zie. Oké, ik zie Dik niet zo snel tijdens een jeugdwedstrijd de lijnen gaan kalken. Maar ik zie hem wel ketende jeugdspelers in de kleedkamer luidkeels aanspreken en ze dus eigenlijk opvoeden in hoe het hoort te gaan bij de club. Met veel gehoorde opmerkingen als: ‘Dat doe je thuis toch ook niet?’

Ik vind dit soort mannen echt mooi. Zonder hen kan de club niet bestaan en zonder hen zou het een enorm zooitje zijn, zouden we na 4 maanden competitie al geen ballen meer hebben, zou niemand meer de juiste kleding hebben, zou de selectie zelf haar was moeten draaien etc etc. Dat zijn de mannen waar je soms mee botst, die ‘soms’ heel eigenwijs zijn, die een mening hebben, niet altijd de makkelijkste zijn, waar mensen soms een blokje om voor gaan, ja mogelijk zelfs bang voor zijn. Mensen met een gebruiksaanwijzing (let op: dat is wat anders dan een rugzakje hebben) die we niet altijd en allemaal goed kunnen lezen of begrijpen.

Nieuwe leden, nieuwe leiders en zeker nieuwe trainers lopen allemaal wel eens tegen de onbegrepen muur van Dik op. ‘Maar ik dacht dat… Maar ik had afgesproken met… Bij mijn vorige club deden we…’ etc etc. Daar moet je mee om (kunnen) gaan. Daar moet je mee dealen omdat deze mannen geen gebruiksaanwijzing hebben die op onze mooie site staat. Misschien wel een idee trouwens voor de toekomst.

De gebruiksaanwijzing voor bijvoorbeeld Dik is eigenlijk heel simpel. Wees eerlijk, open, duidelijk, helder, voel jezelf niet meer of groter dan de rest, doe normaal en gedraag je op de club zoals je thuis ook zou doen. Eigenlijk niet zo heel moeilijk dus. De IKEA maakt ze veel moeilijker en daarbij blijft er bij Dik nooit een schroefje over.

Deze cultuurdragers hebben dus eigenlijk helemaal geen gebruiksaanwijzing nodig. Ze zijn gewoon een spiegel van ons allemaal die reageren zoals jij doet. What you see is what you’ll get. Geef ze de waardering die ze dubbel en dwars verdienen. Houd rekening met ze, waardeer wat ze allemaal doen en bedenk je vooral en altijd of jij hetzelfde voor je club doet als deze helden al jaren doen of jarenlang gedaan hebben. Zonder Dik geen FC Zutphen. Goud waard. Niets minder!