Vijfde Gevoelens – Telstar

Stel je voor dat je graag postzegels verzamelt en je vertelt dat aan een vriend. De kans dat iemand dan iets zegt in de trant van: ”Wát? Postzegels? Ben je wel goed wijs? Vissen is veel leuker man!” is denk ik nul. Of dat je vertelt elke woensdagavond uit te komen voor het dartsteam van Café het Hoekje, en dat de ander jou duidelijk maakt dat je dan een eventuele verkering met zijn mooie zus wel kunt vergeten, want bij hen is iedereen voor Café de Egelantier. “Darters van het Hoekje komen er bij ons thuis niet in!”

Maar bij de hobby die ons allemaal bindt, voetbal, lijkt het er soms wel op dat het alleen maar gaat om één ding: rivaliteit. Kijk naar de recente, bijna Hitchcockiaanse ontknoping in de Nederlandse eredivisie. Fans van de ene club hielden zich meer bezig met de oppositie dan met zichzelf. Geluiden als “Sparta zal PSV vast wel laten winnen want niemand in Rotterdam wil dat Ajax kampioen wordt” en vergelijkbaar geleuter vlogen je links en rechts om de oren.

Bij mijn ‘eigen’ clubje hier, Exeter City, deze week nog; één van de beste spelers van het afgelopen seizoen, Caleb Watts, kon niet tot overeenstemming komen over een nieuw contract, en heeft inmiddels elders getekend. En niet zomaar ‘elders’! Hij speelt komend seizoen bij de grote rivaal: Plymouth Argyle. Alsof iemand van Kowet naar het PEC van Zwolle overstapt. Het is maar het derde niveau in Engeland, maar geloof me: er zijn ook hier families waar je niet thuis moet komen met een vriendje of vriendinnetje die fan is van ‘die andere club in Devon’.

En toch, zo heel af en toe zie je een voetbalclub voorbijkomen waar het lijkt dat niemand er een hekel aan heeft. Telstar. Zomaar opeens in de finale van de nacompetitie, en dus wellicht volgend seizoen ook met de bus naar Groningen, Amsterdam, Utrecht en Eindhoven (ik schrijf dit voor de nacompetitie finale gespeeld is).

Telstar: prachtig wit tenue, Ronald Koeman jr. In het doel, een tamelijk verouderd sportpark Schoonenberg, in Velsen Zuid. Velsen, een stad waar ik me helemaal niks bij voor kan stellen (zullen ze een VVV-kantoor hebben, denk ik dan), behalve dat het ‘onder de rook’ (letterlijk, dat ook nog) ligt van Tata Steel, of ‘Hoogovens’ voor de oudere lezer, in IJmuiden.

Mijn eigen liefde voor het spelletje voetbal begon in 1978, toevallig nu ook net het laatste jaar dat Telstar op het hoogste Nederlandse voetbalniveau uitkwam. Dat is bijna 50 jaar geleden lieve mensen! Daarna haalde de club nog een paar keer de nacompetitie, onder meer in 1979, met het denkwaardige (en vreselijke) moment waar een idiote Groninger een mes gooide naar Telstar icoon Fred Bischot. Gelukkig miste hij. Net als de Telstar spitsen trouwens, zodat Grun verder ging.

Een club met, zo lees ik, een totale begroting van onder de €3 miljoen in het afgelopen jaar. Bij elk van de drie Engelse promovendi naar de Premier League (Leeds, Burnley en Sunderland) hebben ze spelers die individueel meer opstrijken!

Maar juist dat Calimero-gevoel, en het ontbreken aan tastbaar voetbalsucces, is denk ik de reden dat weinig voetballiefhebbers in Nederland een hekel hebben aan Telstar. Een tijdje hadden ze een flamboyante voorzitter, en ook zijn ze al een poos een vruchtbare kweekvijver voor goaltjesdieven die ze opvissen bij de amateurs, zo lijkt het.

Dus ik ben wel benieuwd. Mochten ze komend seizoen in de eredivisie te bewonderen zijn, zal Telstar dan nog steeds dat lieve onschuldige clubje zijn waar iedereen een zwak voor heeft, of verandert dan ons collectieve perspectief? Bedenk me net dat er dan wel opeens drie Noord-Hollandse derby’s zijn. En derby’s brengen helaas vaak het slechtste boven in de mens.

We zullen het zien… Ik ga vissen.

15