Vijfde gevoelens

Ilonka, Herma en Lottie

In 1985 ging ik in Deventer fysiotherapie studeren. We begonnen lekker, de eerste docent die we zagen vroeg ons naar de persoon naast ons te kijken. Hij vervolgde met de opmerking: ‘Een van jullie twee is met kerst uitgeschreven…’ Positief coachen stond nog in de kinderschoenen. Dat ie wel gelijk had, laten we maar even buiten beschouwing.

De persoon naast mij was een meisje uit Zutphen, Ilonka. Haar gezicht kwam me vaag bekend voor en we probeerden uit te zoeken hoe we elkaar kenden. Dat ging snel. Ik had haar broertje, die bij SV Zutphen voetbalde, een keer een kapotte enkel bezorgd. Ze was erbij geweest, ze moest daarna zelf spelen met de dames van Zutphen. Het was mijn eerste kennismaking met damesvoetbal.

In de klas zat nog een meisje, Herma, zij voetbalde ook, bij Swifterband. Ze deed er een beetje lacherig over, het stelde allemaal niet zo veel voor, dat soort geluiden. Tijdens de eerste les bewegingstherapie pakten een jongen van de Koninklijke UD en ik een bal en begonnen wat hoog te houden. Herma kwam langs, pikte de bal af en draaide ons helemaal dol, een beetje lacherig zeg maar. Na 2 minuten was ik het zat, ik speelde in die tijd in het tweede van Wilhelmina SSS, mocht af en toe mee met het eerste en was het aan mijn stand verplicht om de orde in mijn voetbalwereld weer te herstellen. Na wat voorzichtige pogingen, die niet hielpen, zag ik mij genoodzaakt haar een schouderduw te geven die een kaart waardig was. Ze lachte wat en heeft me iedere sportles daarna alle hoeken van het veld laten zien. Oh ja, ze speelde ook in het Nederlands elftal onder 18…

Fast forward naar nu. Als import-Zwollenaar kom ik tegenwoordig regelmatig bij Be Quick ’28, mijn zoon speelt in de JO11-3. Lekker ballen met een groep jongens en meisjes die al sinds de JO7 met elkaar speelt. Geen enkele druk, alleen maar plezier, de voorbereiding wordt gekenmerkt door overleg over Fortnite en TikTok, maar de wedstrijd wordt gespeeld of het de Champions League finale is. Er speelt 1 meisje in het team, Lottie. Bloedfanatiek, heel snel, tweebenig en op alle posities de beste van het team. Ik kan me geen overtreding van haar herinneren, maar ook geen verloren duel. De enige keer dat ze moppert is als ze wordt gewisseld. Het plezier knalt ervan af.

In een whatsapp groep waar een aantal leden van het Vijfde Gevoel deel vanuit maakt kwam vandaag PEC Zwolle-ADO van afgelopen weekend ter sprake. Ik ben maar snel over de Landstede Hammers begonnen, want je schaamt je toch kapot als je het over dat soort voetbalwedstrijden moet hebben. Het fanatiek volgen van dit soort teams, in deze fase van de competitie, heeft veel weg van sado-masochisme. Het is hangen en wurgen, kommer en kwel en er is een goede media-training voor nodig om van dit soort wedstrijden iets te maken waar je over kan praten. En aan het einde van de wedstrijd voelt het toch niet goed. Waar is het plezier, het onbekommerde, maar ook het respect voor tegenstanders en fans?

Ik verlang terug naar de positieve voetbalsfeer die er rond het Nederlands dameselftal hing tijdens het WK en EK. Gewoon weer proberen iedere wedstrijd te winnen, vol d’r in en plezier maken met elkaar.