Vijfde gevoelens

Een beetje verzuiling kon geen kwaad

Vijfde gevoelens? Ik was direct al zeer benieuwd hoe specifiek dat ging worden. Na het zoveelste stukje met nostalgische kwaliteit ben ik best een beetje beschaamd om het achterblijven. Ik zei namelijk direct ‘ja’. Als denkbeeldige opgave heb ik ze nog niet allemaal gelezen. Vijfde dus…

Dat hadden ook andere getallen kunnen zijn. Volgens mij herinner ik me op zijn minst deel uitgemaakt te hebben van het Achtste, Zevende, Derde, Vierde (invalseizoen als elftal) en Flesde (nog afgezien van alles met een letter ervoor). Toch was mijn tijd in Zutphen verbazend kort eigenlijk.

Ik was import, in 1978. We woonden in een gedeelte dat de localo’s ‘de nieuwbouw’ noemden. Of ‘de Voorsterallee’. Volgens mij stond het er al 20 jaar en als gezin kwamen we er ongeveer 1x per jaar vanwege kennissen. Dat leek voor mij ‘altijd al’. De oude MIRO vond ik geweldig. Ik wilde in Gouda al op voetbal, weet ik nog, want had al een club in gedachten (Jodan Boys).

Maar het werd verhuizen naar het oosten. In deze streken en kringen ging de keuze vrij gemakkelijk. Van een school met Prinses in de naam ging men naar een club met Koningin. In het oranje, ook leuk. En dan natuurlijk vooral ook op zaterdag, al maakt dat geen bal uit voor de jeugd eigenlijk. Logistiek zou een schattig nabij gelegen clubje logischer zijn geweest. Beetje rare kleuren wel, maar het oude veld van Hercules aan de Damlaan was per driewieler bereikbaar. Geen moment overwogen toch. Een beetje verzuiling kan ook geen kwaad, haha.

Zutphen Noord was dus best wel een W’SSS enclave. De rondbrenger van het weekjournaal kan er vast van meepraten. Het schoolteam van de Julianaschool was de opleidingsploeg. Ook op het Baudartius College, een paar jaar later, was wel een elftal bij elkaar te krijgen. Mijn korte periode in Zutphen heeft een lengte van inhoud.

Ik heb veel zaterdagen meegemaakt waarop ik in minstens 2 wedstrijden kon spelen. Een paar keer 2,5 wedstrijd. Jawel! Dat was ook hoognodig want ik begon dus vrij laat met voetbal. Ik ben nooit kampioen geworden helaas (duhh…) maar toen ik als D3’er een helft bij B1 mee deed, had ik dat wat mij betreft al binnen. Misschien waren we wel een beetje mooiweervoetballers eigenlijk, maar het was ook altijd afgelast als het regende. En sja, gras… wij waren vooral goed getraind op modder.

Kom ik nog op vijf? Niet echt. Ik heb op deze manier zeker wel de eer gehad om met alle gebroeders Jager, gebroeders Van der Linde en gebroeders Bleumink op het veld te hebben gestaan. Het zouden er zelfs zomaar vier kunnen zijn geweest. Hun moeders zorgden waarschijnlijk ook samen voor schone bankjes in de kleedkamer. En er waren nog legio ‘twee broers’, die ik effe oversla, haha. Daar mogen sommigen zelf maar eens over beginnen. De mijne deed geen voetbal ook. Zo’n sociale structuur is dus gewoon heel veel belevenis, is mijn boodschap. In al die elftallen waar ik mee op het veld heb gestaan, waarbij ik zeker ook de Koninklijke B2 en het legendarische 10e wil noemen, zit echt zoveel uniek persoon en verhaal. Goed clubje en goed stadje om in terecht gekomen te zijn. Zeker niet te groot, en net niet te klein.

Zo ook de omgeving. Op de fiets naar sc. Eefde, Vorden, Warnsveldse Boys, Almen, Baak en zelfs bloody Voorst! Ik stond ooit om 7.30 uur in de mistkou te bibberen op het oude veld van Be Quick. Een mist waar je onder en boven nog iets kon zien… Onder een stuk doelpaal, boven vooral 2 enorm rokende schoorstenen. Muren rond het veld. Ik dacht, geen wonder dat die mist blijft hangen. Veel belevenis en karakter. Het was ook Be Quick D1 en wij waren D3. 24-0 of 16-1? Ik meen dat ik ze beiden heb beleefd. Verliezen is ook een kunst en die ene heb ik gescoord!

Vanuit Noord was het veel fietsen om 3x per week op het veld te staan, weer of geen weer. Al met al ben ik in 1986 nogmaals import geworden, nu in Nijmegen. Ik ben echt gezegend met alle karakters en belevenis die ik als import heb ontmoet. De schrijvers van deze stukjes kunnen er over meepraten en maken er deel van uit. Dus als dat een Vijfde gevoel is… Zutphen, geef me de Vijf!