blok-oranje-rood

De vrijwilliger

blok-oranje-rood

Vrijwilligers, vrijwilligers en nog eens vrijwilligers. Je hebt vrijwillige vrijwilligers en vrijwilligers die eerst een schop onder hun kont nodig hebben. Zo van: ‘Joh, ga jij nou ook eens vrijwilligerswerk doen.’ Overal heb je vrijwilligers. Ondergetekende werkt zelf al ruim 30 jaar met mensen met een verstandelijke beperking en wij hebben ook heel veel vrijwilligers. Je hebt soms het gevoel dat je door de vrijwilligers de cliënten niet meer ziet en dat er meer vrijwilligers zijn dan collega’s. Hebben we genoeg vrijwilligers? ‘Jaaaaaa.’ Kun je nog 1 vrijwilliger gebruiken? ‘Nee, nee en nog eens nee.’

Bij het voetballen heb je ook steeds meer vrijwilligers. En het moet gezegd worden, de ene vrijwilliger is de andere niet. Binnen de vereniging heb je vrijwilligers die, hier in Den Haag, verplicht een VOG (verklaring omtrent gedrag) moeten aanvragen. Andere ouders die verplicht een vrijwilligerstaak op zich moeten nemen hoeven dat niet. Voor veel ouders is vrijwilligerswerk een moetje. ‘Zet mij maar voor 2 of 3 ochtenden 2 uurtjes achter de bar, ik fluit wel een wedstrijd of ik help wel mee de kantine schoonmaken’, etc.

‘Mag ik dan vlaggen bij mijn zoon of dochter?’ Mag wel, maar dit gaat niet van je vrijwilligersuren af. Je hebt bij ons een takenpakket waar ja als ouders uit moet kiezen. Doe je dit niet dan mag/moet je 75 euro extra contributiegeld betalen. Dochterlief zit sinds kort op voetbal. Leuk, ze heeft het niet van een vreemde. ‘Eerder gevoetbald? Ook linksbuiten?’ Haar wel in een staart tijdens de wedstrijden etc. ‘Wat voor vrijwilligerswerk zou je dit seizoen willen doen?’ Ook handig als je uit een 2de of 3de leg nog meerdere kinderen hebt die ook aan sport doen. Waar halen we de tijd vandaan tegenwoordig? Paardrijden, daar gaat mijn vrouw altijd heen om vrijwilligersuren te pakken. Ondergetekende is namelijk allergisch voor paardenstaarten en slaat dan op hol.

Voor de scouting was ik ook niet weggelegd, want ik ben niet zo handig met een houtje/touwtje. En om mezelf nou te verhangen voor het oog van die kinderen lijkt me niet zo’n prettig gezicht. Niet dat ik al die jaren mijn snor zat te drukken, echt niet, want ik ben bij zoonlief 3 jaar lang trainer, coach en teamouder geweest (zonder VOG, waren ze vergeten te vragen). Na 3 jaar was hij mijn hoofd zat en dat kon ik mij heel goed voorstellen.

Vroegah

Was dit heel anders. Toen was een VOG nog niet verplicht, ofwel men had er nog nooit van gehoord. De kleur is grijs en we mogen natuurlijk vanwege de privacywet geen namen noemen. Bij elke vereniging herkende je de vrijwilliger. Je had er ook maar een paar van. Aparte figuren binnen je vereniging vaak. Wat doet die eigenlijk? Tja, wat niet, manusje van alles, hij heeft een takenpakket, maar doet er op eigen houtje heel veel bij. Je kon niet met, maar ook helemaal niet zonder. ‘Hij heeft altijd dezelfde broek aan. Tja, hij zorgt zelf voor dezelfde kleding zodat hij er voor iedereen herkenbaar uit ziet. Hoe heet hij eigenlijk?’ Het waren van die types die letterlijk het huis uit geschopt werden door moeder de vrouw, tenminste als ze die hadden, en die voor een bepaald tijdstip ook niet thuis mochten komen.

Bij Wilhelmina SSS liep er eentje, héél lang geleden, die tijdens een oefenwedstrijd op dinsdagavond half 7 een keer de lijnen ging kalken en daarna de netten uit het doel ging halen. Hoe heette hij ook alweer? Waarom deed hij dit dan niet om 8 uur? Tja, dan moest hij de hond van de buren uitlaten. Dit stond op zijn lijstje. Je had er soms ook één, die veranderde elk jaar van vereniging (als voetbaltrainer). Hij had heel Zutphen gehad: Wilhelmina SSS, AZC, Be Quick, Hercules, Zutphania, etc. Tja, daarna moet je wel vreemd gaan met Warnsveldse Boys of Eefde. De waaromvraag is toen helaas nooit gesteld… Hij deed van alles binnen de vereniging. Hij was zelfs niet te beroerd om een speler van het station af te halen en naar de club te brengen. Hoe hij heette? Zullen we maar in de geschiedenis laten.

In Den Haag had je ze ook hoor! Echt, ik zuig het niet uit mijn pink. Hij opent het clubgebouw, hij heeft alle sleutels, hij opent de kleedkamer en sluit ze ook weer af, hij brengt je naar de juiste persoon, hij kent iedereen van de vereniging, hij fluit zelfs 2 wedstrijden in 1 weekend, uurtje achter de bar? Geen probleem, welbespraakt, te bespraakt. Hij zit nog net niet op de voorzittersstoel. Laveloos kroop hij het eind van de dag op zijn fiets richting zijn huis om zich voor te bereiden voor de landelijke vrijwilligersweek. Het bleef een grijs gebied. Je kon er wel van op aan, want hij was er altijd. Tussentijdse evaluatiegesprekken voor vrijwilligers bestonden toen nog niet: Hoe vindt je dat het zelf gaat? Zie jij nog verbeterpunten?

Tegenwoordig zie je dit gelukkig een stuk minder. Alleen slaat men misschien een beetje door als het gaat om de privacywet. Als je door je enkel bent gegaan of aan je neus bent geopereerd hoef je dit niet te melden. Even op de website kijken in welk team Jantje of Kareltje speelt? Vanwege de privacywet mogen we dit niet…

Maar even zonder alle gekheid op een stokje, vrijwilligers doen natuurlijk fantastisch werk. Een vereniging kan niet zonder. ‘En dit jaar gaan de ruikertjes en het stukje chocola naar… vanwege de…’ De vrijwilligster van het jaar is….?

Peter Kiezebrink

(Ik voetbalde ongeveer 4 jaar met mijn vriendjes bij Wilhelmina SSS, in de periode 1975 t/m 1979 (ik kan er een jaar naast zitten). Mijn bijnaam was toentertijd Rensenbrink! Daarna vertrok ik naar Den Haag. Mooie stad achter de duinen. De Schilderswijk, Lange poten en het… )

[block id=”16399″]

[gap]

Vind ik leuk 0