Vijfde gevoelens

Chili

Woensdagmiddag, 10 maart 2021

Een van de voordelen van thuiswerken in deze coronacrisis is dat je wat meer aandacht kan besteden aan het avondeten. Ergens in de loop van de morgen is chili con carne in mijn hoofd geslopen en vanmiddag ga ik daar eens even voor zitten. Om in de stemming te komen vechten Los Lobos en Buena Vista Social Club om de voorrang op Spotify, terwijl ik het internet afstruin naar mooie recepten. De stapel Jamie Oliver boeken ligt klaar als back up.

Natuurlijk is dat allemaal show, diep van binnen weet ik toch al dat het een milde variant wordt van het recept van Erik Leene. De kinderen kunnen the real thing niet aan. In de supermarkt laad ik de boodschappen in het mandje: paprika’s, ui, prei, Spaanse pepers, bonen. We wonen nog niet zo lang in de wijk en ik loop een paar keer verkeerd in de winkel. Als ik door de wijnafdeling loop, op weg naar de kruiden, valt mijn oog op die ene fles: Graves Superieur.

Vrijdagavond, ergens in maart 1985

Mijn ouders zijn die middag vertrokken voor een weekje vakantie. Vanzelfsprekend betekent dat, dat na het bezoek aan De Spaan na schooltijd, een deel van de A1-selectie mee naar Warnsveld fietst voor chili con carne. Onder de bezielende leiding van Erik Leene, ondersteund door het organisatietalent van Ruud Jansen Venneboer, doen we allemaal waar we goed in zijn. Peter van der Linde en ik snijden wat groenten tot hapklare brokken, Bernd de Jonge roert in een grote pan met gehakt, Erik Leene maakt zich druk over de kruiden en specerijen en Cor Brandsma zit bier te drinken. Uiteindelijk is de tafel gedekt en staat er een indrukwekkende pan chili op tafel, begeleid door meerdere flessen goedkope witte wijn: Graves Superieur. Als we allemaal zitten kijken we elkaar aan: Game On! Erik’s chili kan qua hitte wedijveren met napalm en de sport is om zo laat mogelijk je eerste slok witte wijn te nemen om te blussen. Na 3 happen worden de eerste slokken al genomen, koppen worden rood en onder oksels ontstaan kleine watervallen. Na de maaltijd liggen we verspreid door de woonkamer, broekknoopje los en niet in staat tot bewegen.

Zaterdagochtend, ergens in maart 1985

We fietsen stevig door richting Almen. Onze trainer, Arjen Sietsma, vond het een goed idee om Almen uit op de fiets te doen. Dan hebben we de warming up alvast gehad. De achterhoede van deze fietsers wordt gevormd door de ‘Chi-leene-n’. Door een lichte waas van wijndampen en begeleid door een darmconcert van bruine bonen en spaanse peper kijk ik naar de rug van Arjen. Moeilijk vast te stellen aan wie ik op dat moment een grotere hekel heb; Arjen, omdat hij geen auto’s heeft geregeld, Erik, omdat sambal, spaanse peper, chili poeder en cayenne peper samen te veel van het goede is, of mijzelf, omdat ik net als de rest, te veel gegeten en gedronken heb… Na een klein milieurampje te hebben gecreëerd in het toilet van de Almense kantine voel ik me al wat beter. De warming up gaat aardig en de wedstrijd is niet slecht, we winnen met 2-1. Op de fiets terug naar huis zijn we veel spraakzamer dan tijdens de heenweg. Mooie aanvallen worden uitgebreid beschreven en domme acties krijgen van alle kanten commentaar. Als we Zutphen binnen fietsen nog even snel afstemmen: ‘9 uur op het station, eerst naar de Bliksem en dan naar Oma?’