Vijfde gevoelens

Internationaal voetbal in Zutphen

Het rook anders, het klonk anders, het voelde anders, het smaakte anders!

Ruim 30 jaar voordat FC Zutphen haar eerste U13 Tournament organiseerde werd er al ‘internationaal’ gevoetbald bij Wilhelmina SSS. Het toernooi op het knusse Helbergen werd, als m’n oude hersens me niet voor de gek houden, bezocht door een paar teams uit Duitsland, wellicht een Belgisch team, een paar clubs uit de eigen regio en natuurlijk onze speciale gasten uit het Engelse Rickmansworth: Whymax (West Hyde & Maple Cross).

[ux_image id=”23991″]

[gap]

Ik weet niet meer precies hoe de link met Whymax tot stand was gekomen, maar heb zo’n vaag vermoeden dat de familie Sietsma er iets mee te maken had. Omdat je vanuit Engeland natuurlijk niet zomaar ‘op de fietse’ naar een toernooitje in het oosten van Nederland kachelt, was besloten om gastgezinnen te zoeken. Met als ‘worst’ dat het een uitwisseling zou worden, en wij het jaar erop met de jeugd naar Engeland zouden gaan. Dat lieten de meeste C-junioren zich natuurlijk geen twee keer zeggen.Van het Whymax bezoek aan Zutphen kan ik me niet zo heel veel meer herinneren. ‘Mijn’ speler heette Darren, was keeper, en fan van Manchester United. Aardig ventje wel, beetje stil, en het meest op z’n gemak als ie met z’n makkertje Richard was, die gelukkig nou juist 8 huizen verder verbleef, bij de familie Leene. We hebben geloof ik nog een jaar of zo een briefwisseling onderhouden (voor de jongere lezers: een brief is een snapchat bericht op papier, die je in een envelop stopt, met postzegel, en in de brievenbus gooit), maar wat er daarna met onze Darren is gebeurd zal vrees ik altijd gissen blijven.

Behalve voetballen zijn ze volgens mij naar het Avonturenpark in Hellendoorn geweest, maar dat zouden ook zo maar eens de Bedriegertjes in Apeldoorn geweest kunnen zijn. Geen idee wat ze daar van vonden! Wat me van dat bezoek nog het helderst voor de geest staat is de oude Bedford bus waarmee ze reisden. Elke keer als die gestart moest worden stond de hele wijk de Waarden een half uur in de blauwe walmen! We zullen ook vast een profwedstrijd bezocht hebben bij of de Eagles of de Graafschap; wie het weet mag het (hieronder) zeggen.

Waar ik me echter des te meer van herinner is ons bezoek aan het (toen nog) Verenigde Koninkrijk! De busreis, de overtocht per veerboot, en natuurlijk de aankomst, in Maple Cross, iets ten noorden van London. Waar in Nederland de spelers waren ondergebracht in gastgezinnen, verbleven wij in een soort clubhuis, met aparte slaapkamers en stapelbedden. Sommigen, zoals ik, vonden dat jammer, maar de meesten kwam het wel goed uit. Het idee om Engels te moeten praten, ademen en eten (vooral eten!) was voor een enkeling toch wel een brug te ver. Want, zoals hierboven al gezegd: Het rook anders, het klonk anders, het voelde anders, het smaakte anders, het zag er anders uit; eigenlijkt was alles anders!

We hadden echt een enorm leuke tijd, met als hoogtepunt het bezoek aan een wedstrijd van Watford, met onder meer voorzitter Elton John, sterspeler Luther Blisset, manager Graham Taylor en Nederlandse middenvelder, en voormalig NEC’er Jan Lohman. De laatste kwam ons tijdens de warming up zelfs nog persoonlijk begroeten, terwijl op het scorebord ‘Welcome to our guests from Wilhelmina SSS’ verscheen. Gaaf! En natuurlijk had iedereen een replica shirtje gescoord. De mijne was van Manchester United, en verder waren ook de ‘claret and blue’ van West Ham, het rood wit van zowel Liverpool als Arsenal en natuurlijk het geel/zwart/rood van Watford populair. Al had Erik Leene, zoals wel vaker, andere ideëen, en kocht hij een shirt van Watford’s aartsrivaal Luton Town. Wel een mooi shirt trouwens (Wit met een oranje en zwart biesje). Veel van de shirts waren nog van het inmiddels verdwenen merk Admiral.

Dat ik ruim tien jaar na deze uitwisseling zelf in dit rare landje zou komen te wonen was toen nog niet te voorspellen. En waar in de ruim 40 jaar sinds deze schitterende ervaring heel veel is veranderd, herken ik één ding nog steeds: de geur! De mobiele bloedbank waar ik eens in de zoveel tijd een halve liter bloed doneer is hier bij ons bij de plaatselijke voetbalclub. En als ik daar binnenloop en de lucht opsnuif, dan denk ik altijd gelijk: Whymax! Mooie herinneringen!