Vijfde gevoelens

Maceo Rigters

Wanneer is een talent een talent? Deze vraag hoort bij sport als Snip bij Snap, Koot bij Bie. Of voor de jongere lezers: als Snelle bij Maan. Maar de vraag is bijna onmogelijk te beantwoorden. Iedereen die ooit in de pupillen met voetballen is begonnen herinnert zich ongetwijfeld nog spelertjes die werkelijk iedere tegenstander voorbij liepen alsof ze er niet stonden, maar van wie we later nooit meer iets hebben gehoord. En omgekeerd.

En toch, je hoeft fczutphen.nl maar met een half oog te volgen en je zult weten dat dit clubs als De Graafschap, Vitesse en (een enkele keer) Go Ahead Eagles of FC Twente niet weerhoudt regelmatig kleine jochies en meiden een worst voor te houden, en ze van het vertrouwde nest weg te lokken. Elke keer als ik dat zie – deze week opnieuw – dan denk ik: ‘Als ze maar niet het plezier verliezen in ons mooie spelletje…’ Wat zong Boudewijn de Groot ook al weer? ‘Als ie maar geen voetballer wordt’…

Want dat het bijna onmogelijk is om voetbaltalent op waarde te schatten op jonge leeftijd staat denk ik wel vast. Sterker nog, ik denk dat waar in de meeste sporten zo ergens rond een jaar of 18, 19 wel vast staat of iemand echt potentieel heeft ‘de top’ te halen, dit bij voetbal maar zelden het geval is. Een mooi voorbeeld hiervan is als je eens kijkt naar voetballers die Jong Oranje halen. Toch een hele prestatie denk je dan.

Maar laten we eens teruggaan naar 2007. Jong Oranje, met spelers als Ryan Donk, Royston Drenthe, Gianni Zuiverloon en Hedwiges Maduro, wordt Europees kampioen. Europees kampioen! De betrokken spelers zijn allemaal rond de 20 en de Oranje fans maken zich al op voor een gouden periode voor het ‘grote Oranje’. Want met zoveel talent binnen de landsgrenzen kan dat toch niet meer misgaan?

Topscorer van het toernooi wordt Maceo Rigters. Maceo Wie? Hoor ik u denken. Laat me even uitleggen. Maceo Rigters was in 2007 een (al) 23 jarige voetballer die via de jeugdopleidingen van Ajax (te licht bevonden) en Heerenveen en een kort uitstapje naar FC Dordrecht, bij NAC was terechtgekomen. Alhoewel hij daar geen basisspeler was mocht ie van bondscoach Foppe toch mee naar het EK onder 21 (als dispensatiespeler), om daar de concurrentie aan te gaan met o.a. Ryan Babel, Daniel de Ridder en Julian Jenner.

Maceo werd niet alleen topscorer, hij was ook nog eens Man of the Match in de groepswedstrijd tegen Portugal en in de halve finale tegen Engeland. In deze wedstrijd was het een omhaal van de hoogstwaarschijnlijk naar Maceo Parker vernoemde spits, in de 89e minuut, die voor Oranje de verlenging opleverde. De echte kenner weet nu natuurlijk ook dat er vervolgens maar liefst 32 (!) penalties nodig waren om tot een beslissing te komen. Inderdaad, sommige spelers namen er twee! Maceo Rigters nam er echter ‘slechts’ één (en scoorde).

Hoe dan ook, na het toernooi had NAC reserve Maceo Rigters de clubs voor het uitkiezen. Hij kon onder meer naar Celtic en Sevilla, maar koos voor Blackburn Rovers in de Engelse Premier League. Een club die enkele jaren daarvoor dankzij het gouden duo ‘Sutton and Shearer’ (SAS) en coach Kenny Dalglish nog verrassend kampioen was geworden in Engeland, maar waar de sleet al flink in zat. Het is dan ook nooit meer echt goed gekomen met Rigters. Vijf jaar na z’n korte opleving op het EK belandde hij – via een omweg bij vier of vijf andere clubs – op de bank bij Willem II en zijn voetbal carrière was, op 28-jarige leeftijd, over en uit.

Maar hé, begrijp me niet verkeerd, hij heeft uiteindelijk wellicht meer uit zijn carrière gehaald (niet in het minst financieel) dan er eigenlijk in zat. En nadrukkelijk meer dan andere spelers uit dat gouden Jong Oranje van 2007. Ik noem er een paar: Julian Jenner, Calvin Jong-A-Pin en Tim Janssen. Spelers die samen voor de gouden periode van Oranje hadden moeten zorgen. Maar u weet het: waar we het in de twee WK’s die volgden bovengemiddeld goed deden als Oranje, op een klein handjevol spelers na (Tim Krul, Ron Vlaar, Ryan Babel) speelden de helden van 2007 geen rol.

Dus wanneer is een talent een talent? In ons mooie spelletje weten we dat dus eigenlijk pas als ie de 20 al ruim is gepasseerd. En dat is best bijzonder. Mijn theorie is dat voetbal van alle (team)sporten toch een meer complex ‘spelletje’ is dan de meeste andere sporten. Er wordt van alles van een speler gevraagd: qua talent, maar vooral toch ook op het gebied van intelligentie, inzicht, mentaliteit, omgeving, lichaamsbouw, begeleiding en – laten we dit vooral niet vergeten – een gezonde dosis geluk!

En dat zijn allemaal factoren die de scout die elke zaterdag in lange regenjas (cliché, ik weet het) de amateurveldjes afdruipt onmogelijk allemaal in kaart kan brengen. En toch blijven de clubs voor wie deze scouts actief zijn maar gewoon de jongens (en tegenwoordig meisjes) van 8, 9 of 10 naar hun clubjes verleiden. Tegen beter weten in?